Redfield 04 - Powstaje pierwsza tabela na potrzeby akwarystyki.
Alfred Clarence Redfield i jego odkrycie…
Alfred Clarence Redfield i jego odkrycie – fenomen i zagrożenia podczas stosowania w naszych akwariach.
Redfield 04 – Pierwsze znane próby wykorzystania proporcji Redfielda w akwarystyce – powstaje pierwsza tabela.
Pierwszy znany akwarysta, który postanowił wykorzystać odkrycie Redfielda w swoim akwarium to holender:
Adriaan Briene
Urodzony 28 września 1963 (Almelo – Holandia) – zmarł 26 lipca 2010 (Koh Chang – Tajlandia)
Tak właściwie to zginął tragicznie. Podczas swojej wyprawy do Tajlandii Adriaan Briene rzucił się w morze w celu podjęcia próby ratowania tonącego tajskiego mężczyzny. Niestety próba ta okazała się fatalna w skutkach.
Adrian Briene jako wytrawny akwarysta zapalczywie studiował na własną rękę zależności biochemiczne zachodzące w akwariach. Pisał całkiem poważne artykuły z dziedziny prowadzenia i zasad utrzymania równowagi biochemicznej w akwariach, szczególnie w zbiornikach typu popularnie zwanych – holenderskim. Jego artykuły z dziedziny parametrów wody, bilansu CO2, oświetlenia i z wielu innych dziedzin, są do dziś dla wielu serwisów akwarystycznych, a nawet popularno-naukowych punktem odniesienia do dalszych kontynuacji i odmian badań tych dziedzin.
Niestety po jego tragicznej śmierci, autorska strona z czasem zniknęła z sieci. Pozostały jedynie pojedyncze kopie artykułów porozrzucane po wielu forach akwarystycznych świata. Na szczęście oryginały ocalały i obecnie publikuje je jeden z holenderskich akwarystycznych serwisów społecznościowych za zgodą brata A. Briene’a i za aprobatą syna autora.
Tragiczna śmierć przerwała jego aktualne prace i wstępnie udane eksperymenty nad budową zbiorników ze sklejki. Tragiczna śmierć przerwała też jego pierwsze sukcesy w budowaniu systemów filtracji wody zarówno hydroponicznej jak i bezpośredniej w akwarium z udziałem Mangrowca Czerwonego Rhizophora mangle.
No ale dosyć tej nostalgii – do rzeczy…
Adriaan Briene jak wielu akwarystów na świecie spotykał się w swoich akwariach z różnego rodzaju glonami. W końcu i jego zbiorniki dopadła bardzo nieprzyjemna inwazja sinic – Cyjanobakterii. Podejmował różnego rodzaju metody zwalczania sinic, niestety większość metod odnosiła mierny lub mocno nietrwały skutek. Zaczął więc poszukiwać przyczyny zakwitów sinic bo jak twierdził, skoro w akwariach sinice raz „zakwitają” a raz nie, to musi być jakaś tego przyczyna związana ze składem chemicznym wody. Kiedy dzielił się swoimi spostrzeżeniami na forach akwarystycznych, na początku wielu akwarystów wyśmiewało jego działania lub było sceptycznie nastawionych do poszukiwań Bierne’a. Początkowe żmudne przeszukiwania materiałów naukowych, ciężkie studiowanie właściwości i chemii wody nie przynosiły odpowiedzi na nurtujące Bierne’a pytania. Był już bliski zaprzestania poszukiwań i studiów w przekonaniu, że nie może nic znaleźć, bo nikt takich badań po prostu nigdy nie przeprowadzał. Natomiast samemu nie był w stanie prowadzić takich badań, bo jego warunki laboratoryjne były bardzo skromne i usprzętowione dość amatorsko.
W końcu na jednej ze swoich kolejnych, corocznych, wakacyjnych wypraw natrafił na zamkniętą nadmorską plażę z powodu… zakwitu sinic.
Wtedy Briene „doznał olśnienia”, że ze swoimi poszukiwaniami „szedł w złym kierunku” i dlatego nie mógł nic znaleźć. Teraz więc wracał z wakacji z postanowieniem, że zabierze się ponownie za poszukiwanie materiałów badań naukowych, które mogłyby się przydać w znalezieniu przyczyn zakwitów sinic w akwarium, ale tym razem będzie przeszukiwał badania dotyczące oceanografii. Tym sposobem bardzo szybko natrafił na materiały dotyczące badań i odkryć Alfreda C. Redfielda. Kiedy dowiedział się o chemicznych współczynnikach proporcji Redfielda panujących zarówno w wodzie jak i w mikroorganizmach pomyślał, że musi sprawdzić, czy ten mechanizm zależności panuje także w jego akwariach. Natrafił jednak na wiele problemów, bo o ile, wodę dało się jeszcze jakoś pomierzyć, to jak pomierzyć zawartości związków chemicznych w sinicach? Ale się nie poddał. Postanowił pominąć badania składu chemicznego cytoplazmy sinic i skupić się na usystematyzowanym zmienianiu zawartości pierwiastków w wodzie swojego eksperymentalnego akwarium. Aby uprościć sobie „robotę” postanowił, że będzie wyliczał i regulował ilości węgla, azotu i fosforu zgodnie z interwałami czułości testów do wody z Sery. Wybrał Serę z dwóch powodów. Testy Sery miały wtedy najwięcej stopni pomiaru i testy Sery polecił mu jakiś naukowiec z Instytutu Oceanografii twierdząc, że do takich eksperymentów – jakość testów tej firmy jest w zupełności wystarczająca. Niestety największy problem oczywiście powstał z pomiarami zawartości z regulacją zawartości w wodzie węgla, która okazywała się być bardzo niestabilna. Problemy te urosły do tak dużych rozmiarów, że Briene postanowił pominąć w swych badaniach węgiel i nie brać go pod uwagę, a skupić się tylko na azocie i fosforze.
Jak się okazało, manewrowanie zawartościami azotu i fosforu w wodzie zaczęło przynosić skutek, od zniknięcia sinic, poprzez ich powrót, do zakwitu różnych glonów zielonych włącznie, z którymi także dawało się „walczyć” zmieniając proporcje w wodzie ilości badanej chemii.
W ten oto sposób wyniki i zapisywane efekty dokonywanych zmian chemicznych w wodzie stworzyły pierwszą tabelę.
Po przedstawieniu wyników w tabeli, Briene zaczął wyliczać w jakich proporcjach ilości molowych występowały w wodzie azot i fosfor i notować jak każdy dany stosunek chemiczny wpływał na zakwity i przekwity glonów i sinic. Po wypełnieniu tabeli szybko okazało się, że im bliżej proporcji Redfielda, tym mniej występowało glonów i sinic. Szybko też potwierdziły się spostrzeżenia Redfielda, że im więcej w wodzie azotu w stosunku do fosforu, tym większe szanse na rozwój glonów zielonych. Natomiast im więcej w wodzie fosforu w stosunku do azotu, tym większe szanse na rozwój sinic.
Tak na marginesie, w końcu koledzy z forum holenderskiego, przestali się śmiać z Briene’a i sami zaczęli masowo testować metodę tabeli Redfielda w swoich akwariach.
Charles Buddendorf – holenderski akwarysta urodzony w 1966 roku, żyjący po dziś dzień.
Bliski przyjaciel Adriaana Briene (za jego życia), który uprościł i przeliczył tabelę Briene’a ze stosunkiem Redfielda z wartości ilości moli, do prostych mierzalnych ilości nie azotu i fosforu tylko azotanów i fosforanów czyli wg bezpośrednich odczytów ilości wagowych tych związków (NO3 oraz PO4) z testów np. Sery.
Tak powstała tabela Buddy’ego.
Celowo tu nie opublikowałem kopii tych tabel, bo w kolejnej części opiszę jak sam Adriaan Briene przyznał później, że się mylił i wykażę kłopoty, problemy i docelowo zagrożenia – jakie niesie za sobą stosowanie tych tabel przez akwarystów bez brania pod uwagę szerszego spektrum działania proporcji Redfielda.
Pozdrawiam
cdn… (ciąg dalszy nastąpi) – Odcinek 05
Adriaan Briene
Urodzony 28 września 1963 (Almelo – Holandia) – zmarł 26 lipca 2010 (Koh Chang – Tajlandia)
Tak właściwie to zginął tragicznie. Podczas swojej wyprawy do Tajlandii Adriaan Briene rzucił się w morze w celu podjęcia próby ratowania tonącego tajskiego mężczyzny. Niestety próba ta okazała się fatalna w skutkach.
Adrian Briene jako wytrawny akwarysta zapalczywie studiował na własną rękę zależności biochemiczne zachodzące w akwariach. Pisał całkiem poważne artykuły z dziedziny prowadzenia i zasad utrzymania równowagi biochemicznej w akwariach, szczególnie w zbiornikach typu popularnie zwanych – holenderskim. Jego artykuły z dziedziny parametrów wody, bilansu CO2, oświetlenia i z wielu innych dziedzin, są do dziś dla wielu serwisów akwarystycznych, a nawet popularno-naukowych punktem odniesienia do dalszych kontynuacji i odmian badań tych dziedzin.
Niestety po jego tragicznej śmierci, autorska strona z czasem zniknęła z sieci. Pozostały jedynie pojedyncze kopie artykułów porozrzucane po wielu forach akwarystycznych świata. Na szczęście oryginały ocalały i obecnie publikuje je jeden z holenderskich akwarystycznych serwisów społecznościowych za zgodą brata A. Briene’a i za aprobatą syna autora.
Tragiczna śmierć przerwała jego aktualne prace i wstępnie udane eksperymenty nad budową zbiorników ze sklejki. Tragiczna śmierć przerwała też jego pierwsze sukcesy w budowaniu systemów filtracji wody zarówno hydroponicznej jak i bezpośredniej w akwarium z udziałem Mangrowca Czerwonego Rhizophora mangle.
No ale dosyć tej nostalgii – do rzeczy…
Adriaan Briene jak wielu akwarystów na świecie spotykał się w swoich akwariach z różnego rodzaju glonami. W końcu i jego zbiorniki dopadła bardzo nieprzyjemna inwazja sinic – Cyjanobakterii. Podejmował różnego rodzaju metody zwalczania sinic, niestety większość metod odnosiła mierny lub mocno nietrwały skutek. Zaczął więc poszukiwać przyczyny zakwitów sinic bo jak twierdził, skoro w akwariach sinice raz „zakwitają” a raz nie, to musi być jakaś tego przyczyna związana ze składem chemicznym wody. Kiedy dzielił się swoimi spostrzeżeniami na forach akwarystycznych, na początku wielu akwarystów wyśmiewało jego działania lub było sceptycznie nastawionych do poszukiwań Bierne’a. Początkowe żmudne przeszukiwania materiałów naukowych, ciężkie studiowanie właściwości i chemii wody nie przynosiły odpowiedzi na nurtujące Bierne’a pytania. Był już bliski zaprzestania poszukiwań i studiów w przekonaniu, że nie może nic znaleźć, bo nikt takich badań po prostu nigdy nie przeprowadzał. Natomiast samemu nie był w stanie prowadzić takich badań, bo jego warunki laboratoryjne były bardzo skromne i usprzętowione dość amatorsko.
W końcu na jednej ze swoich kolejnych, corocznych, wakacyjnych wypraw natrafił na zamkniętą nadmorską plażę z powodu… zakwitu sinic.
Wtedy Briene „doznał olśnienia”, że ze swoimi poszukiwaniami „szedł w złym kierunku” i dlatego nie mógł nic znaleźć. Teraz więc wracał z wakacji z postanowieniem, że zabierze się ponownie za poszukiwanie materiałów badań naukowych, które mogłyby się przydać w znalezieniu przyczyn zakwitów sinic w akwarium, ale tym razem będzie przeszukiwał badania dotyczące oceanografii. Tym sposobem bardzo szybko natrafił na materiały dotyczące badań i odkryć Alfreda C. Redfielda. Kiedy dowiedział się o chemicznych współczynnikach proporcji Redfielda panujących zarówno w wodzie jak i w mikroorganizmach pomyślał, że musi sprawdzić, czy ten mechanizm zależności panuje także w jego akwariach. Natrafił jednak na wiele problemów, bo o ile, wodę dało się jeszcze jakoś pomierzyć, to jak pomierzyć zawartości związków chemicznych w sinicach? Ale się nie poddał. Postanowił pominąć badania składu chemicznego cytoplazmy sinic i skupić się na usystematyzowanym zmienianiu zawartości pierwiastków w wodzie swojego eksperymentalnego akwarium. Aby uprościć sobie „robotę” postanowił, że będzie wyliczał i regulował ilości węgla, azotu i fosforu zgodnie z interwałami czułości testów do wody z Sery. Wybrał Serę z dwóch powodów. Testy Sery miały wtedy najwięcej stopni pomiaru i testy Sery polecił mu jakiś naukowiec z Instytutu Oceanografii twierdząc, że do takich eksperymentów – jakość testów tej firmy jest w zupełności wystarczająca. Niestety największy problem oczywiście powstał z pomiarami zawartości z regulacją zawartości w wodzie węgla, która okazywała się być bardzo niestabilna. Problemy te urosły do tak dużych rozmiarów, że Briene postanowił pominąć w swych badaniach węgiel i nie brać go pod uwagę, a skupić się tylko na azocie i fosforze.Jak się okazało, manewrowanie zawartościami azotu i fosforu w wodzie zaczęło przynosić skutek, od zniknięcia sinic, poprzez ich powrót, do zakwitu różnych glonów zielonych włącznie, z którymi także dawało się „walczyć” zmieniając proporcje w wodzie ilości badanej chemii.
W ten oto sposób wyniki i zapisywane efekty dokonywanych zmian chemicznych w wodzie stworzyły pierwszą tabelę.
Po przedstawieniu wyników w tabeli, Briene zaczął wyliczać w jakich proporcjach ilości molowych występowały w wodzie azot i fosfor i notować jak każdy dany stosunek chemiczny wpływał na zakwity i przekwity glonów i sinic. Po wypełnieniu tabeli szybko okazało się, że im bliżej proporcji Redfielda, tym mniej występowało glonów i sinic. Szybko też potwierdziły się spostrzeżenia Redfielda, że im więcej w wodzie azotu w stosunku do fosforu, tym większe szanse na rozwój glonów zielonych. Natomiast im więcej w wodzie fosforu w stosunku do azotu, tym większe szanse na rozwój sinic.
Tak na marginesie, w końcu koledzy z forum holenderskiego, przestali się śmiać z Briene’a i sami zaczęli masowo testować metodę tabeli Redfielda w swoich akwariach.
Charles Buddendorf – holenderski akwarysta urodzony w 1966 roku, żyjący po dziś dzień.
Bliski przyjaciel Adriaana Briene (za jego życia), który uprościł i przeliczył tabelę Briene’a ze stosunkiem Redfielda z wartości ilości moli, do prostych mierzalnych ilości nie azotu i fosforu tylko azotanów i fosforanów czyli wg bezpośrednich odczytów ilości wagowych tych związków (NO3 oraz PO4) z testów np. Sery.
Tak powstała tabela Buddy’ego.
Celowo tu nie opublikowałem kopii tych tabel, bo w kolejnej części opiszę jak sam Adriaan Briene przyznał później, że się mylił i wykażę kłopoty, problemy i docelowo zagrożenia – jakie niesie za sobą stosowanie tych tabel przez akwarystów bez brania pod uwagę szerszego spektrum działania proporcji Redfielda.
Pozdrawiam
cdn… (ciąg dalszy nastąpi) – Odcinek 05