Redfield 05 - Skuteczność tabeli Redfielda - pierwsze wątpliwości.
Alfred Clarence Redfield i jego odkrycie…
Alfred Clarence Redfield i jego odkrycie – fenomen i zagrożenia podczas stosowania w naszych akwariach.
Redfield 05 – Skuteczność tabeli Redfielda – pierwsze wątpliwości.
Sam Alfred Clarence Redfield jeszcze przed śmiercią staje się świadkiem badań kolegów z Instytutu Oceanografii w Woods Hole, które zaczynają przynosić niepokojące dane o różnicach w stosunku chemicznym odkrytym w pierwszych latach działalności Redfielda. Konsultując osobiście te badania, Redfield zwracał uwagę młodych badaczy, aby nie popełnili ewentualnego błędu pomiarowego. Bo stwierdził tak:
Stosunek chemiczny będzie zachowany pomiędzy składem wody a składem cytoplazmy i płynów ustrojowych komórek drobnoustrojów i planktonu pod warunkiem, że weźmiemy pod uwagę w badaniu wody na ilość węgla, azotu i fosforu zawartego w wodzie pod wszystkimi postaciami zawiązków chemicznych oraz ilości zawarte w żywych organizmach znajdujących się w badanej objętości wody.
No i tu zaczęły się schody… bo o ile jeszcze w kryształowo czystych wodach toni wodnej oceanów dość łatwo to określić, to w rejonach ciepłych prądów niosących mega tony planktonu już takie pomiary nie są łatwe.
Dodatkowo rodzi się pytanie, czy związki zawarte w roślinach też brać pod uwagę? A w ślimakach? A w meduzach? A w koralowcach? A w wielu innych jeszcze formach życia wodnego, które potrafią regionalnie występować w wodzie bardzo masowo?
Na te wszystkie pytania i wątpliwości Redfield nie zdążył znaleźć odpowiedzi.
Do tego doszły wyniki badań z większej ilości wód świata… i ciągle znajdowano różnice.
Adriaan Briene kiedy podzielił się wynikami swoich doświadczeń w walce z sinicami przy pomocy stosunku Redfielda na holenderskim forum, bardzo szybko stał się dość sławny w środowiskach akwarystycznych na całym świecie. Opisywane sukcesy Briene’a w walce z sinicami stały się przykładem skuteczności metody. Tak więc wszyscy akwaryści mający problemy z sinicami i glonami w akwarium, zaczęli masowo próbować mierzyć azot i fosfor w wodzie oraz podejmowali próby regulacji ich zawartości w wodzie w celu uzyskania odpowiedniego efektu.
Przesyłano sobie wzajemnie linki do kalkulatora on-line pomagającego wyliczyć, ile czego trzeba dodać lub ująć, aby uzyskać żądanych efekt. Powstawały i pojawiały się na forach akwarystycznych kolejne kopie tabeli Redfielda stworzonej przez Briene’a i później przeliczonej w celu ułatwienia przez Buddendorfa.
Niestety, co raz częściej zaczęły się pojawiać wpisy o problemach z użyciem tej metody konkludujące, że metoda w ich przypadkach po prostu nie działa. Z początku Briene zdecydowanie bronił swojej metody zarzucając oponentom niedbałość w pomiarach lub pomyłki w obliczeniach.
Po jakimś czasie Briene natknął się na problem z zastosowaniem tabeli i całej metody Redfielda w jednym ze swoich kolejnych akwariów. Sam przyznał się, że ma takie jedno akwarium, w którym regulacja azotu i fosforu nic nie pomaga w walce z sinicami.
Oczywiście w końcu poradził sobie i z nimi, ale to doświadczenie własne oraz sporo wpisów akwarystów z problemami na forach skłoniło Briene’a do napisania małego elaboratu pod tytułem:
Ale o tym w następnym odcinku
Pozdrawiam
cdn… (ciąg dalszy nastąpi) – Odcinek 06
Stosunek chemiczny będzie zachowany pomiędzy składem wody a składem cytoplazmy i płynów ustrojowych komórek drobnoustrojów i planktonu pod warunkiem, że weźmiemy pod uwagę w badaniu wody na ilość węgla, azotu i fosforu zawartego w wodzie pod wszystkimi postaciami zawiązków chemicznych oraz ilości zawarte w żywych organizmach znajdujących się w badanej objętości wody.
No i tu zaczęły się schody… bo o ile jeszcze w kryształowo czystych wodach toni wodnej oceanów dość łatwo to określić, to w rejonach ciepłych prądów niosących mega tony planktonu już takie pomiary nie są łatwe.
Dodatkowo rodzi się pytanie, czy związki zawarte w roślinach też brać pod uwagę? A w ślimakach? A w meduzach? A w koralowcach? A w wielu innych jeszcze formach życia wodnego, które potrafią regionalnie występować w wodzie bardzo masowo?
Na te wszystkie pytania i wątpliwości Redfield nie zdążył znaleźć odpowiedzi.
Do tego doszły wyniki badań z większej ilości wód świata… i ciągle znajdowano różnice.
Adriaan Briene kiedy podzielił się wynikami swoich doświadczeń w walce z sinicami przy pomocy stosunku Redfielda na holenderskim forum, bardzo szybko stał się dość sławny w środowiskach akwarystycznych na całym świecie. Opisywane sukcesy Briene’a w walce z sinicami stały się przykładem skuteczności metody. Tak więc wszyscy akwaryści mający problemy z sinicami i glonami w akwarium, zaczęli masowo próbować mierzyć azot i fosfor w wodzie oraz podejmowali próby regulacji ich zawartości w wodzie w celu uzyskania odpowiedniego efektu.
Przesyłano sobie wzajemnie linki do kalkulatora on-line pomagającego wyliczyć, ile czego trzeba dodać lub ująć, aby uzyskać żądanych efekt. Powstawały i pojawiały się na forach akwarystycznych kolejne kopie tabeli Redfielda stworzonej przez Briene’a i później przeliczonej w celu ułatwienia przez Buddendorfa.
Niestety, co raz częściej zaczęły się pojawiać wpisy o problemach z użyciem tej metody konkludujące, że metoda w ich przypadkach po prostu nie działa. Z początku Briene zdecydowanie bronił swojej metody zarzucając oponentom niedbałość w pomiarach lub pomyłki w obliczeniach.
Po jakimś czasie Briene natknął się na problem z zastosowaniem tabeli i całej metody Redfielda w jednym ze swoich kolejnych akwariów. Sam przyznał się, że ma takie jedno akwarium, w którym regulacja azotu i fosforu nic nie pomaga w walce z sinicami.
Oczywiście w końcu poradził sobie i z nimi, ale to doświadczenie własne oraz sporo wpisów akwarystów z problemami na forach skłoniło Briene’a do napisania małego elaboratu pod tytułem:
Ale o tym w następnym odcinku
Pozdrawiam
cdn… (ciąg dalszy nastąpi) – Odcinek 06